زمهریر بی حیایی !!

امروز در تهران هوا برفی و سرد بود .
اما چشم ها را که می چرخاندی ، هنوز لباس های کوتاه و نازک بر تن زن ها بود !!
هنوز لباس های نصفه و نیمه پوشیده شده بود و سینه ها بیرون بود، حتی در سرمای سوزان برف زمستانه !!!
این خودنمایی چه بیماری روانی خطرناکی ست که جسم را هم نابود می کند .
این خودنمایی چه بیماری وحشتناکی است که در زمهریر زمستانه هم ، قربانی خود را از پوشیدن لباس گرم و کامل منع می کند !!
ناخوداگاه یاد شعر زمستان اخوان ثالث افتادم 
و در حالی که در خیابان های شهر،  زیر بارش برف با این صحنه ها روبرو می شدم این شعر را با خودم زمزمه می کردم :


سلامت را نمی خواهند پاسخ گفت
سرها در گریبان است
كسی سر بر نیارد كرد پاسخ گفتن و دیدار یاران را
نگه جز پیش پا را دید ، نتواند
كه ره تاریك و لغزان است
وگر دست محبت سوی كسی یازی
 به اكراه آورد دست از بغل بیرون
 كه سرما سخت سوزان است
نفس ، كز گرمگاه سینه می آید برون ، ابری شود تاریك
 چو دیدار ایستد در پیش چشمانت
نفس كاین است ، پس دیگر چه داری چشم
ز چشم دوستان دور یا نزدیك ؟
 مسیحای جوانمرد من ! ای ترسای پیر پیرهن چركین
هوا بس ناجوانمردانه سرد است ... آی
دمت گرم و سرت خوش باد
سلامم را تو پاسخ گوی ، در بگشای
منم من ، میهمان هر شبت ، لولی وش مغموم
منم من ، سنگ تیپاخورده ی رنجور
 منم ، دشنام پس آفرینش ، نغمه ی ناجور
نه از رومم ، نه از زنگم ، همان بیرنگ بیرنگم
بیا بگشای در ، بگشای ، دلتنگم
حریفا ! میزبانا ! میهمان سال و ماهت پشت در چون موج می لرزد
 تگرگی نیست ، مرگی نیست
صدایی گر شنیدی ، صحبت سرما و دندان است
من امشب آمدستم وام بگزارم
 حسابت را كنار جام بگذارم
چه می گویی كه بیگه شد ، سحر شد ، بامداد آمد ؟
فریبت می دهد ، بر آسمان این سرخی بعد از سحرگه نیست
حریفا ! گوش سرما برده است این ، یادگار سیلی سرد زمستان است
و قندیل سپهر تنگ میدان ، مرده یا زنده
به تابوت ستبر ظلمت نه توی مرگ اندود ، پنهان است
حریفا ! رو چراغ باده را بفروز ، شب با روز یكسان است
سلامت را نمی خواهند پاسخ گفت
هوا دلگیر ، درها بسته ، سرها در گریبان ، دستها پنهان
نفسها ابر ، دلها خسته و غمگین
درختان اسكلتهای بلور آجین
زمین دلمرده ، سقف آسمان كوتاه
غبار آلوده مهر و ماه
زمستان است


پی نوشت : چشم چرانی این جانب را ببخشید ، دست خودم نیست وقتی می خواهم جلویم را ببینم که به در و دیوار نخورم ولی ...
از اول هم به خود گفتم که اشتباه کردی که هوست شد بروی بیرون قدم بزنی زیر نعمت خداوند و لذت ببری از طبیعت !
این طبیعت برای تو نیست 
تو محکوم شده ای به اسارت 
تا ظهور منجی عدالت ...